Is zelfliefde afstand nemen van ego?
Er komt een moment waarop je niet langer de behoefte voelt om iets aan iemand te bewijzen. Niet omdat je hebt opgegeven, maar omdat je bent gegroeid.
Je voelt je sterk genoeg om te zijn wie je bent, de acceptatie te omarmen dat daar iemand überhaupt bij hoeft te passen of niet.
- Ik ben er zo moe van , moe van uitleggen, van rechtvaardigen, mezelf te verkleinen om in het leven van anderen te passen.
- Tegemoet te komen, terwijl de afstanden gelijk zijn om te overbruggen.
- Moe van het wachten op berichten die nooit komen, verontschuldigingen die niet arriveren, mensen die niet weten of twijfelen hoe ze echt kunnen liefhebben.
- Moe van het invoelen wat men van je verwacht.
- Moe om toe te laten, verder van mijn ware zelf te staan.
De waarheid is nochtans simpel:
- Niet iedereen zal je begrijpen.
- Niet iedereen zal blijven.
- Niet iedereen zal je behandelen zoals je verdient.
- Niet iedereen aanvaard je zoals je bent.
Maar dat hoeft ook niet.
Dankbaarheid voor de lessen van het leven vertalen zich naar de inzichten die geboren worden uit het waarom van het waarom, door eerlijk schaduwwerk.
Want er komt een moment waarop je kiest voor vrede en intrinsieke rust.
- Je kiest voor stilte in plaats van reactie.
- Je stopt met buigen voor de stormen van anderen.
- Je aanvaard in gelijkmoedigheid dat wat zich aandient, er een reden voor is.
- Want vaak, Is de meest volwassen reactie stilte. Is de sterkste daad, zich te onthouden en/of terug te trekken.
De mooiste daad van eigenliefde, is om te stoppen met jezelf als laatste te plaatsen.
Het is geen egoïsme, maar zelfheling.
Je gaat diep naar binnen en ontdekt je ware zijn, de kern van je essentie, je blauwdruk.
Het is de moed om voor jezelf te kiezen, om eindelijk jezelf graag te “zien”.
Mag het even?
Om je ziel opnieuw toe te laten zonder goedkeuring van anderen te zoeken. Om door te gaan, desnoods alleen, maar wel met waardigheid, trouw aan je zielsmissie.
En wanneer je dat doet... begint het leven zich opnieuw uit te lijnen, met de intuïtie als kompas.
Want de juiste mensen vragen geen uitleg.
- Ze zien je.
- Ze voelen je.
- Ze respecteren je, zonder dat je erom hoeft te vragen.
- Ze zijn er voor je, zonder in hun eigen patronen van “verwachtingen” te verstrikken.
- Ze aanvaarden hun voorgehouden spiegel als een geschenk, een kans om te groeien.
Want die zijn juist het waard om mee verder te groeien…
Namasté,